Polędwica Anny

Anna była prawdziwa damą.

Nienaganne maniery, szalenie wytworna, zawsze pogodna i uśmiechnięta.

Zgrabna i filigranowa. Długie, rude włosy upięte w kok,

 twarz o alabastrowej,  nigdy nie opalanej cerze

Zjawiskowa. 

Kiedy ją poznałam miała prawie 70 lat.  

U boku Bogdana konsumowała wszelkie przejawy życia luksusowego. 

Teatr, kino, zagraniczne ciuchy, kremy na zamówienie.

Sopot, Krynica, Zakopane.  Zdrowy, długi  sen i  dieta.

Pani do Tego i Pani do Tamtego dbały o to żeby ręce Anny były nieskazitelne.

Ale polędwicę robiła sama. 

Najlepszą na świecie. 

Oczyszczoną z błonki, wyciętą ze środka tylko ta najgrubszą cześć podsmażała 

na sklarowanym maśle ze wszystkich stron turlając z wysiłkiem po wielkiej patelni. 

Potem polędwica lądowała w piekarniku.

Posypana grubą solą i młotkowanym pieprzem, 

startym na tarce masłem była pieczona 15 min.

Potem odpoczywała tyle ile się piekła. 

Pojawiała się na stole pokrojoną w grube plastry, 

serwowana z dodatkami w zależności od pory roku.  

Wiosną z sałatką z mleczu i pokrzywy w sosie winnym, latem ze szparagami, 

rukolą i roszponką, jesienią z terriną z leśnych grzybów, 

skropiona sosem z magi i oliwy z oliwek, 

zimą z kawiorem z bakłażana lub konfi z suszonych owoców.

A wszystko to na cudownej starej porcelanie w towarzystwie światła świec 

zwielokrotnionych odbiciem w licznych lustrach i rodowych srebrach.

To były magiczne wieczory. Długo brakowało mi Anny.

Niestety nie mogłam się z nią pożegnać.

A to moja "letnia wersja" jej polędwicy. Byłam uważną uczennicą.

.