Zbity pies i carpaccio z borowików

Obudził mnie dziwny nieznajomy hałas. Zanim umysł zdołał go zdefiniować, ciało zesztywniało i oblało się potem. Już postawiło diagnozę. Nie byłam w stanie się poruszyć, leżałam nie otwierając oczu.

- To nie jest tak jak myślisz - zaklinałam rzeczywistość. 

Prosta kobieca logika, jak powiedziałby Gruby, na moment dodała mi odwagi.  

Hałas też ustał.

MYSZ !

- Poszła sobie?  Złapałam powietrze.
- A jak nie? Kolejny atak paniki.

Drżenie w kolanach, pot spływający do uszu, zjeżone włosy. Gdyby nie depilacja....

- O matko! Jęknęłam. Co będzie jak wróci? 

Zacznę wrzeszczeć, potem się spakuję i wyprowadzę!

- Kici, kici! Gdzie ta cholerna Kocia? Rozpaczliwie szukam wsparcia. 

Całkowicie porzuciła myszy na rzecz złotych rybek z oczka sąsiada?

- No, zrób coś! Tym razem szturchnęłam nogą psi kudłaty zawój pochrapujący obok w łóżku. Picia podniosła główkę i spojrzała na mnie z obrzydzeniem.  

- Mr. Floyd! Mr. Floyd! Wysyczałam w kierunku schodów wykorzystując ostatnią deskę ratunku. W odpowiedzi usłyszałam nerwowe ziewnięcie. Pomoc nie nadeszła.

- Boże! Dlaczego ja w najtrudniejszych chwilach swojego życia muszę być samaaa !!!

Wyłażenie spod kołdry zajęło mi całą wieczność. W końcu usiadłam. Trochę na wyrost, bo biegam w japonkach, zlustrowałam kapcie, czy aby nie tam skrył się mój prześladowca. Sprawdziłam czy mam sieć w telefonie i czy 112 jest w tym samym miejscu co zwykle. Na koniec złapałam bryłę solną i unosząc ją do góry zdefiniowałam jej przeznaczenie. Ona albo ja!

Widać nie do końca chciałam konfrontacji z napastnikiem, bo szurając i tupiąc nogami szłam w kierunku okna, skąd jak mi się wydawało dochodziły zagrażające utracie przeze mnie zmysłów dźwięki. Nie wiem czemu podniosłam oczy do nieba zanim chwyciłam  łańcuszek rolety. 

W przeciwieństwie do mojego poranka, scena którą ujrzałam za oknem była iście sielankowa. Na dolnym dachu domu,  para dobrze mi znanych miejscowych wiewiórek bawiła się w najlepsze, przetrząsając zawartość rynny w poszukiwaniu jesiennych smakołyków. W jednej sekundzie dotychczasowa potrzeba panicznej ucieczki ustąpiła miejsce agresji. Szarpnęłam klamkę okna z zamiarem rozładowania emocji. Na początek werbalnie, z użyciem steku wyzwisk i słów nieobyczajnych. Na mój widok rude szelmy zastygły na moment w bezruchu,  i zanim zdążyłam otworzyć usta, błyskawicznie zniknęły w gałęziach rosnącej przy domu brzozy. Może to i lepiej, zwłaszcza że kilogram solnej skamieliny nadal tkwił w mojej ręce. Pomyśleć, że jeszcze wczoraj były Bśką i Miśkiem a ja karmiłam je orzeszkami! Rude małpy!

Mimo wszystko odetchnęłam z ulgą. Odłożyłam bezużyteczne narzędzie, założyłam klapki, z których już zdążyłam wyskoczyć i zeszłam na dół. 

U stóp schodów czekał na mnie Mr. Floyd. Z pochyloną głową i niemym, obcym ogonem. Zwykle wesołe, wpatrzone we mnie oczy teraz wbite były we własne, nerwowo przebierające łapy. Wyglądał jak przysłowiowy zbity pies. I tak z pewnością się czuł. Sponiewierany przegraną walką między wpojonym przez nas zakazem wchodzenia na schody, a instynktem labradora zawsze gotowemu nieść pomoc swojemu człowiekowi.

Zrobiło mi się smutno. Było jasne, kto kogo zawiódł i kto jest bardziej "potłuczony" 

- No już. Dobry pies, mądry pies! Przepraszam. Łapa?

W odpowiedzi zaszył się pod schodami.

Dopiero magiczne dźwięki spacerowych akcesoriów zdołały wyciągnąć go z domu.

Po drodze sprzątnęliśmy z trawnika kolejną złotą rybkę, pokazaliśmy trzeci palec bezczelnym rudzielcom nadal beztrosko buszującym po dachu i poszliśmy na długi spacer "wylizywać rany" Wiatr w ogonie, setki przyniesionych patyków i spora porcja moli z anchois zrobiły swoje. Wróciliśmy pojednani, szczęśliwi. i znacznie bogatsi. Głównie o lekcje pokory. Rzepy w psich uszach i prawdziwki w kapturze to tylko miły dodatek.

Kolacja będzie  królewska. Carpaccio z borowików. 

Młode, zdrowe i bez lokatorów grzybki oczyszczam na sucho z piasku i liści.
Przycinam ogonki i kroję na cieniutkie plasterki.
Układam na liściach sałaty. Najlepiej smakują z rukolą, ale może być także roszponka, młody szpinak lub botwinka. Posypuję ziarnami marynowanego zielonego pieprzu i kuleczkami kaparów. Skrapiam oliwą aromatyzowaną prawdziwkami  i odrobiną sosu Maggi. Świeże zioła dopełniają całości. Tymianek i pietruszka.
Dla mnie bagietka z masłem, dla Grubego czosnkowa grzanka.
Plasterki znikają jeden za drugim.

Mr. Floyd śpi przebierając łapami we śnie. Może wbiega na te cholerne schody?